Matra/KPA Award
Verslag van een bewogen dag
30 mei 2006, 6.00 am. De dag begon wat vroeg aangezien er eerst nog een en ander voorbereidt moest worden voor de presentatie van het project op de billboards in de aula van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Deze billboards waren belangrijk om mee te dingen naar de publieksprijs voor de Matra/KPA award. De maten hadden we op de valreep doorgekregen nl. 1 x 2 meter. Maar is het nu 1 meter breed en 2 meter hoog of net andersom. Logisch denkend vond ik 1 meter hoog en 2 meter het meest waarschijnlijke. Immers in supermarkt ligt waar men wil promoten (en de meeste marge op zit) ook op ooghoogte. Vanuit die gedachte van 1 meter hoog en 2 breed maar de nodige foto's en tekst bij elkaar gezocht en geplakt.Centraal op het proef billboard een weegschaal. Aan de ene kant een foto van de projectlocatie met steekwoorden van wat door Serviers wordt gedaan. Je komt dan op kernwoorden als (hulpvraag, werkvoorbereiding, uitvoering, projectcoordinatie, eigenaarschap) met als resultaat een doorgestreept 'aangeleerde hulpeloosheid' (ja de kennis van de mogelijkheden van Word dringt ook langzaam bij mij binnen). Aan de andere kant van de weegschap een foto van het gehele team. Hieronder ook een aantal kernwoorden (coachen, fondswerving, PR, leren). Ik beschrijf het maar even uit, aangezien ik vergeten ben een foto van de weegschaal te maken, en hoewel ik veel aan gedacht aan het meenemen van het fototoestel, hem toch nog vergeet mee te nemen naar den Haag waardoor ik de dag niet kon visualiseren.
Aangezien ik ter plaatse 1 uur de tijd had om een bord van 1x2 meter te behangen, dacht ik wel wat later te kunnen vertrekken. Op mijn fiets (zonder zijwieltjes) naar het station. Gelukkig hebben ze nog een balie en voor 2 kwartjes servicekosten krijg je een kaartje hoogst persoonlijk uitgereikt door de dame achter het loket. Ergens tussen 8.00 en 8.30 uur ben ik in de trein gestapt, met nog in gedachte de woorden van de dame achter het loket: 'Meneer op perron 5 staat de trein naar Den Haag' (voor deze service hoefde ik gelukkig niet te betalen). U moet weten, ik ben een doorgewintert treinreiziger. Zo eens per jaar neem ik een trein naar Utrecht Centraal, wat dan ik gelijk de eindbestemming is. Op station Utrecht naar perron 5 en voila op het bord bij spoor 5 netjes vermeld 'Den Haag CS'. Kat ik het bakkie dus. Trap af rechtsom het perron op en rechtstreeks die trein in op zoek naar die zelfzame vrije plek. Had ik zo gevonden. De stoelen zaten ook lekker, maar niemand ging er zitten. Er begon een lampie te branden toen ik de '1' her en der ontdekte. Op mijn kaarte stond slechts klasse 2. Dus dan maar op zoek naar dat plaatsje in klasse 2. Helaas pindakaas slechte een half gesloopt klapstoeltje op het halletje hadden ze voor mij overgelaten.
Tijd voor een dutje, immers het werd een zware dag. Toen ik na enige de luikjes voorzichtig opende meende ik dat we Gouda of zelfs Den Haag naderden. Mijn aardrijkskundige kennis was echter wel van dat niveau dat toen ik 'Amsterdam en-nog-wat-hoorde' realiseerde dat er iets was mis gegaan bij perron 5. Toen herinnerde me ik dat achter die 5 nog iets stond. Dan maar van Amsterdam naar Den Haag treinen. Het grapje siteseeing maakt wel dat ik over tienen het Ministerie van Buitenlandse Zaken mocht betreden. Daar mocht je je half uitkleden en je zakken leggen om vervolgens door zo'n detektiestraatje te lopen terwijl je eigendomen parallel door een ander poortje gaan (nee, ze doen daar niet onder voor Schiphol). Wel jammer dat ik het snoeppapier ook moest meenemen uit het bakkie.
Onder begeleiding van een geüniformeerde BuZa-dame wordt je dan in groepjes naar die aula gebracht. Als je zo door die gangen dwaalt en al die deuren ziet, krijg je wel een idee waarom de belastingen ze hoog zijn. Eindelijk beland het groepje waarmee ik mocht meedwalen in de bewuste aula. Mijn oog valt op de goedgevulde billboards van de winnaars van de overige provincies die Nederland rijk is. Dan valt beland mijn oog bij het kleinogende onbeplakte billboard met de woorden 'finalist provincie Utrecht'. Los van het gegevens dat deze leeg is, wat redelijke logisch is, doe ik nog enkele verrassende ontdekkinkjes. Het bewust billboard is kleiner als 1 x 2 meter en staat rechtop.
Na over de drempel er ontgoocheling geklommen te zijn, ben ik maar begonnen het billboard te behangen. Helaas bleek de ondergrond weinig adhesie te hebben met mijn stukjes plakband. Toen viel mijn oog, gelukkig niet letterlijk, op een doosje punaises. Deze werken beduidend beter. Als minpuntje valt te noemen dat de achterkant van het billboard meer en meer ging lijken op een soort spijkerbed. Ik verzeker u dat na het nodige passen, meten, scheuren en vouwen het bord goed gevuld was. Met de hoeveelheid punaises welke ik gebruikt had, kon een orkaan langs het bord waaien zonder dat het erop gespietste papier een schijn van kans had eraf te waaien.
De bezielende woorden van Jos van Gennep, CDA Senator en NCDO voorzitter in de kathedraal der democratie had ik ondertussen gemist. Echter hielpen wat computerstoringen ter voorbereiding op de speech van de heer A. Vranic, vertegenwoordiger van het Center for Peace Studies in Kroatië me, om toch zijn hele speech te kunnen volgen. Naarmate de speech vorderde vond ik het steeds jammerlijker dat er die computerstoring was. De Engels klinkende speech, welke ongetwijfeld over heel belangrijke zaken ging kon mijn aandacht niet vangen. Of dit lag aan mijn slaapgebrek of het enigszins monotone stemgeluid van de spreker is mij niet duidelijk. De geste van de dagvoorzitter om nog een kwartier extra spreektijd had van mij niet gehoeven. Voor het verloren kwartier lunchtijd werd zo bleek later geen extra speeltijd ingelast.
Hierna was er een debat met de tweede kamerleden mevrouw Ineke Dezentje-Hamming, VVD en de heer Harm Evert Waalkens, PVDA. De vertegenwoordiger van de Christenunie had kennelijk belangrijker zaken kunnen vinden en schitterde door afwezigheid. Ik ging er eens recht voor zitten. Tijd voor het echte (vuur)werk. En jawel, zodra de dagvoorzitter Raymond van den Boogaard (politiek redacteur NCR Handelsblad) de inleiding had afgerond en we de indrukwekkende CV's der 2e kamerleden hadden aangehoord dook de man voor me naar de microfoon.
Deze bewoner van een der zuiderlijke provincies van ons land begon een verhaal af te steken over weigerachtige (trage) overheden, mensenrechten, ondersteuning van dictators en nog wat zaken waarin de overheid niet naar zijn zin handelde. Hierna kwamen de volgende 8 stemmen uit de zaal, die iets van dergelijke strekking hadden. Nu de bak stront was omgekeerd was het de beurt aan de kamerleden. Het is werkelijk een gave om na 3 zinnen ingaand om de reacties van het publiek op je eigen paard te stijgen en je eigen parcours af te draven. Nog fantastischer vind ik het om 5 minuten te kunnen praten over iets wat ook gekund had in 3 zinnen gezegd had kunnen. Gloedvolle zinnen, schitterend doorspekt met woorden waarbij je je niet hoeft te schamen voor wat naslagwerk in de dikke Van Dale, geen spelt tussen te krijgen en uiteindelijk stiekem toch op gebakken lucht lijken. We noemen dit de politiek.
Een debat zou geen debat zijn als de VVD en de PvdA het met elkaar eens zijn. De degens werden getrokken. Dat het nu het mooie van de politiek of beroerde zo u wilt, 10 minuten lang zijn ze het niet met elkaar eens en aan het einde ineens wel. Net een roman met een happy end. Hoewel ik onvoldoende touwtjes vond om de diverse eindjes of waren het nu beginnetjes aan elkaar te knopen, was de slaap uit mijn ogen geweken. De retoriek der kamerleden: 'wij nemen u opmerkingen en suggesties voor verbetering zeker mee naar de kamer' was voldoende om de gemoederen tot bedaren te brengen. Jammer dat ze niet vertelden naar welke kamer ze het meenamen of wat ze er in de kamer mee gingen doen; vliegtuigjes vouwen?.
Op naar de laatste te nemen horde voor de lunch. De voorstelronde van de projecten der finalisten. Als je alfabetisch alle provincies afgaat en over elk project wat aardigs en opbeurends wil zeggen, waarbij je per provincie ook nog meerdere projecten voor je kiezen, krijgt omdat ze het niet voor elkaar gekregen hebben de stemmen op een juiste manier te tellen, kun je je voorstellen dat het eerste project nog een aantal gloedvolle zinnen krijgt. De gloed is er echter ver uit als je achterin het alfebet bij de 'U' van Utrecht beland. Het verhaal over het Utrechtse project was verteld, voor goed en wel de 2 gemaakte sheets waren doorgeklikt. Vergeet niet na dit agendapunt was er de lunch en daar was al een kwartier van afgesnoept.
Eindelijk de lunch. Dan blijkt dat hongerige magen met benen nog behoorlijk wat snelheid kunnen ontwikkelen. Ik stond ik achteraan in de rij. Dat de economie in de lift zit, was mooi afgebeeld in het uitgestalde voedsel. Ik heb niet gekeken of sommige tafels voorzien waren van een extra steun. Toen ik na een half uurtje nog eens langs keuzerijke doorbuigende tafels der weldadigheid schuifelde, was de keuze bijna net zo groot. Het enige wat ik niet meer aantrof waren de broodjes kaas met die halve groentetuin ertussen. Waar zouden ze het woord 'kaaskoppen' nu op baseren.
U weet nog dat ik des morgens wat later was dan gepland. U weet elk nadeel heeft zijn voordeel. In het kader van beter goed te laat dan een beetje te laat had ik s'morgen alvast de billboards van de medestrijders voor de Matra/KPA award bewondert. Tijdens de 60 minutendurende lunch, had ik gelegenheid dit nog eens dunnetjes over te doen. Dunnetjes want immers ik moest ook paraat staan om de overweldigende stroom van vragenstellers over het FMWT-project te woord te staan. Lopende de lunch heb ik maar aangenomen dat 'mijn' billboard dermate goed was opgebouwd, dat uitleg niet nodig was, laat staan vragen opriep die ik zou kunnen beantwoorden. Misschien dacht men wel bij het zien van het woud aan punaisekoppen dit is tenminste een goed doortimmert project. Aan ieder billboard hing ook een stemkastje, waarin men zijn stembriefje kan stoppen. De briefjes waren geel dat weet ik want ik heb zelf gestemd. Ik kreeg de indruk dat mijn medeconferentiegangers de gleuf van mijn stemkastje te eng vond. Weinig gele briefjes heb ik door de gleuf zien glijden of het moet gebeurt zijn toen ik mij even terugtrok in een der kleine ruimten in de gang.
Het was een ervaring al die billboards te zien, schitterende projecten, veel vrijwilligers en veelal meertallig ingestelde besturen. Die publieksprijs had ik halverwege de lunch al afgeschreven toen ik een groep studenten zag binnen komen die allemaal dat gele briefje in kastje van het overigens fantastische studentenproject in de Oekraïne stopten. Een kwestie van organiseren noemen ze dat.
Na de lunch was het tijd om deel te nemen aan de diverse thematafels en workshops. Het nodige leerzame is opgestoken van de voorzitters/leiders van de workshops en thematafels, maar ook van de kennis en ervaringen van de aanwezigen aan en rond de tafels. Tussen elke workshop en thematafel een pauze. En dan maar weer naar het FMWT-billboard om het project te promoten, in de hoop het gele briefje door de gleuf van mijn stemkastje te zijn glijden.
Eindelijk mocht de laatste lange zit in kathedraal der democratie worden aangevangen. We kregen is een promofilm voorgeschoten over geslaagde projecten uit het verleden. Een echte actiefilm voor de late middag gezien de tuimelde koppies. Daarna om iedereen weer bij de tijd te krijgen nog een levendig verhaal van de heer Jan Willem Bertens, vice-voorzitter NCDO, kamerlid, lid Europese en nog wat meer. Daarna een verhaal van de heer Jan Henneman, DGRC Buitenlandse zaken welke eindigde in de verkiezing. Hiervoor waren we immers voor gekomen.
3e publieksprijs, 2e publieksprijs, 1e publieksprijs, Ik zat al klaar in de starthouding om de zaal uit te gaan, mijn spullen te pakken en de goede trein te halen, toen ik het woord Utrecht hoorde.
Langzaam begint in de grijze brij bovenin iets te vormen zo van het FMWT was toch het enige winnende project in de provincie Utrecht, wat zich snel rangschikte toen ik het woord juryprijs en Family Mission Work Team in mijn oor hoorde stromen. Ik ben toen maar opgestaan en richting die man gelopen die stond te wapperen met de oorkonde. Dat hadden die andere winnaars ook gedaan. De oorkonde kreeg ik overhandigd, vervolgens kwam er iemand aanlopen met een A3-formaat check van 7.500 euro. Om het mij extra moeilijk maken wordt ook nog een half gekapte bloementuin, gelukkig nog enigszins door cellofaan bijeengehouden, onder je neus gefrommeld. Gedurende dit ritueel en erna wordt dan je hand gebruikt als een pompzwengel.
Nog verblind door het flitslicht van de fototoestellen werd vriendelijk edoch dringend verzocht naar een woordje te houden. Excuses mochten niet baten, immers men had nog een foto nodig van die snuit met een award boven een katheter met reclame uiting aan de voorzijde. Ben toen maar op dit bok gaan staan en wat woorden uitgesproeid over de zaal die erop neer kwamen bedankt für die Blume en de centen, u zou allemaal moeten winnen gelet op de kwaliteit van uw projecten. Ik zal wel niet vergeten hebben te vragen om meer geld en media aandacht; immers het project willen we het liefst volledig gerealiseerd hebben.
Daarna nog een kwartier pompzwengelen en wat flitslichten en toen was de zaal leeg. Eerst maar even naar huis bellen dat het wat later wordt, aangezien ik nu fatsoenshalve niet zomaar de 'borrel' kan laten voor wat die is. Toen even wat gedronken (het was immers graties), handen geschut, gegeten, gedronken om vervolgens op weg naar huis te gaan. Gelukkig stapte ik nu wel in de goede trein.
20.00 uur thuis en papzat.
Een belangrijke dag voor FMWT-project. Ik hoop dat de 'juryprijs beste ontwikkelingsproject' zoals het NCDO schrift in haar persbericht. Mensen het vertrouwen geeft het project te steunen, waardoor het FMWT haar motto 'Help ons Helpen' voor dit project verder kan waarmaken.
Moe maar voldaan,
Wim Diepeveen