Reisverslag 31 juli 2007
Dag 1
Gelukkig is het vandaag droog en kunnen we onze tenten inpakken en snel verder rijden. We hebben nog dik 9 uur rijden voor de boeg, dus om 07:45 vertrekken we in colonne naar de grens van Kroatië en Servië. Alleen Wim en Anja rijden vooruit vanwege de caravan die ze mee hebben en dus minder hard rijden dan de anderen. We ontmoeten elkaar bij grens en vanaf daar blijven we bij elkaar.
We rijden door Belgrado heen, wat een drukte! En wat een stad! Vies, groot en het stinkt. Confronterend om daar de sloppenwijken aan de rand van de stad te zien liggen...
Na heel wat tolwegen te hebben gepasseerd rijden we eindelijk het dorpje binnen waar we moeten zijn. Sterker nog, in eens zijn we er! We slaan van de grote weg af, rijden nog even door en je bent zo ‘gewend’ geraakt aan het rijden, dat het best vreemd is om plots bij plaats van bestemming te zijn!
We zwenken het hek binnen en vol van verbijstering zakt mijn mond open...Zijn ze nog maar zover...? Ik besef dat dit twee weken heeeeel hard werken wordt! Mijn blik valt als eerste op het campingterrein. Wat op de foto groen lijkt is een dorre, hobbelige, schuinaflopende plaats die kleiner is dan gedacht. Ik stap uit, kijk om me heen en de teleurstelling geldt niet voor mij alleen. Mijn medereisgenoten hebben de mondhoeken eerder naar beneden als teken van wanhoop in plaats van omhoog omdat de lange rit voorbij is. Er wordt overlegd wie waar de tenten neerzet. Uiteindelijk, na veel passen en meten, zand scheppen en planken er onder te zetten, heeft iedereen zijn tent opgezet en zijn caravan of vouwwagen gestald. Het zal vannacht waarschijnlijk iets schuin slapen worden.
Nu nog even over de gebouwen...
Het leslokaal...daar zijn we snel over uitgepraat, daar is niets aan of mee gedaan.
De buitenzijden van het hoofdgebouw zien er net zo uit als de laatst ontvangen foto’s van dominee Emanual via de mail, twee weken geleden. Op de dakaftimmering na. Een verkennende inspectie binnen leert dat ook hier niet veel veranderd is. Wel is in allerijl een wc- en doucheruimte geconstrueerd. Getuigen het feit dat nog niets is afgekit.
Na enige uren ploeteren komen Emanuel en zijn vader Cedo ter plaatse. Het weerzien is hartelijk. Ook vinden mannen het leuk om het team te mogen verwelkomen en te ontmoeten. Iedereen krijgt een hand. Er volgt een uitgebreide inspectie van het huis en natuurlijk wordt er gepraat over de stand van zaken. Hieruit komt naar voren dat de temperatuur in de afgelopen twee weken zo’n beetje rond de 45 graden schommelde en er vanuit de overheid het dringende advies is gegeven dat er van 10-17 uur niet gewerkt mocht worden. Dit verklaart ook waarom er ogenschijnlijk weinig is gedaan. Een teleurstelling voor het team.
Gelukkig weet men ’s avonds om 22 uur enige verlichting aan de praat te krijgen (wat een gedoe met de stroom!), zodat we niet helemaal in het aardedonker rond hoeven struinen. Even laten werkt gelukkig ook nog de boiler, het is geen grote, maar gelukkig kunnen er 4 mensen douchen voordat het water koud is :-)
We zitten nog even met z’n allen na te praten in de tent. Genietend van een biertje en op de achtergrond het koor der plaatselijke straathonden (die nog wel een dirigent kunnen gebruiken trouwens) worden we in slaap gezongen. En halverwege de nacht vallen de hanen in, in het koor der straathonden.
