Reisverslag 14 augustus 2007
Dag 15
Het zit er bijna op. Nog een dag werken en dan inpakken. En u kent het wel allerlei klusjes moeten er nog gedaan worden. Jacoline en Nienke zijn de laatste muren nog even aan het witten. Het knapt ziender ogen op en sommige van ons leren ook weer wat nieuws. Benieuwd of ze nu ook thuis gaan witten.
Daniel heeft van Willy een doos met foto’s gekregen om op te hangen in het community center. Het zijn foto’s van Nederland. We vinden het allemaal prachtig om iets van Nederland achter te laten. Daniel draagt er zorg voor dat de foto’s worden opgehangen, want als we het niet doen zijn we er niet zeker van dat ze ook opgehangen worden. Dus gaan Daniel en Marien driftig aan de gang. Eerst worden de foto’s gesorteerd op thema zoals vervoer, boten etc. Daarna worden de opgehangen in de conferentiezaal, trapgat, hal etc. Het maakt het een stuk vrolijker en op de witte muren komen de foto’s mooi uit.
Een van de roma people had ons gevraagd of hij een wasmachine mocht hebben in plaats van geld. Hij was precies een jaar getrouwd en wilde zijn vrouw hiermee verrassen. Wij zijn bij hem thuis geweest en veel hebben ze niet. Een wasmachine is voor hun echte luxe. Wat wij gewoon vinden is het voor hun pure luxe. Normaal gesproken kan hij niet een wasmachine kopen, maar op deze manier was het wel mogelijk. Wim en Cees brengen de wasmachine naar onze vriend om zijn vrouw blij te maken. Zo krijgt de wasmachine een plekje waar ze het goed kunnen gebruiken.
’s Middags krijgt een aantal van ons een rondleiding in de wijk van de roma people. Sommige van ons hebben al eerder eens een rondleiding gekregen maar nog nooit hebben we alles gezien. Deze keer krijgen we alles te zien. Samen met Daniel, onze roma vriend, gaan we op pad. Het is net na de lunch een de zon brand weer op onze bolletjes. Het is erg warm. Eerst krijgen we een aantal huizen te zien die er op het eerste gezicht goed uitzien. Naar nederlandse maatstaven denken we snel dat deze mensen het nog wel goed hebbben, ze hebben een huis, telefoon, radio...maar als we het even laten bezinken zien we toch wel in dat ze niet veel hebben. De huizen zijn klein, oud en niet goed geïsoleerd. Ze leven in een huis met meerdere gezinnen, in Nederland zijn wij niet meer gewend om samen met je broers of zussen en je ouders in een huis te wonen. We lopen verder de wijk in en we komen overal afval tegen langs de weg. Een goede afvalophaaldienst is hier nog niet. In de grote steden is het beter geregeld maar op het platteland is dat nog niet zo. Ze zijn op het moment bezig om dat te verbeteren maar er is nog een lange weg te gaan om het schoon te krijgen. Ook komen professorisch in elkaar getimmerde wc’s tegen. Dit is niet meer dan een hokje boven een gat in de grond. Als we op een gegeven moment het spoor overgaan lijkt het net of we op de vuilnisbelt zijn terecht gekomen zoveel vuilt ligt er aan de kant van de weg. Even verder op zien we drie kleine huisjes staan. We komen dichterbij en beseffen dat we het heel goed in Nederland hebben. Bij het eerste huisje aangekomen zien we gauw een man wegschieten. Hij wil niet gezien worden in deze omstandigheden. Maar de man die er woont begroet ons hartelijk. Deze man hebben we zondagavond ook in de dienst gezien. Hij laat ons zijn hele huisje zien. Het is klein en vies. Het is niet meer dan een klein kamertje. Als het slecht weer is dan stroomt het water z’n huisje binnen. Het is niet op een fundament gebouwd. Elekticiteit heeft hij niet, maar met een accu kan hij toch nog muziek luisteren. Hoe de accu wordt opgeladen weet ik ook niet. Muziek is belangrijk want overal uit de huizen hoor je muziek. We gaan nog even verder en mogen in het volgende huisje kijken en dit huisje is nog kleiner. Het huisje bestaat uit een kamer van ongeveer 3 bij 3 meter. Het is zo klein dat ik het met mijn filmcamera niet kan filmen. Er staat een bank in en een bed en nog wat kasjes en dat is alles. In dit huisje wonen ze met ze vieren!!
Als we weer terug lopen, komen we langs een riviertje waar we nog lekker even kunnen zwemmen. Eindelijk kunnen we zwemmen. Het zwembad was om onverklaarbare redenen vaak gesloten en vele van ons hebben dus niet kunnen zwemmen. Morgen komen we hier nog een keer terug met de kinderen om te zwemmen.
Aan het eind van de dag is het zover. De eerste steen van het ‘schooltje’ kan gelegd worden. Cedo en Wim zullen de eerste steen gaan leggen. Maar hoe moet dat precies. Ik wil het graag op film hebben vastgelegd. Uit ervaring weet ik dat ik maar één kans krijg. Ik heb niet te maken met acteurs die precies weten hoe het moet. Ik probeer uit te leggen dat we gewoon wat cement nodig hebben en een paar stenen. Kwak een beetje cement op het fundament en plaats er een steen boven op. Maar nee, dat kan niet omdat je op een hoek moet beginnen met bouwen, volgens de aannemers. Ik probeer nog wanhopig uit te leggen dat je de stenen na de legging weer weg kunt halen om het later goed te doen. Ze knikken en ik denk dat het goed komt maar helaas wordt alles in stelling gebracht om het in een keer goed te doen. Het team begint al een beetje te mokken omdat ze de hele tijd al in de hete middagzon staan. Ik geef het op en wacht totdat ze zover zijn. Met een paar capriolen schaart het hele team zicht achter het begin van de fundering. Het kan beginnen, Wim en Cedo gooien wat cement op de fundering en plaatsen de eerste steen. Een beetje aanstampen en dan klinkt er applaus. De eerste steen van het schooltje is gelegd.
Rene
